تحقیق رضایت زناشوئی

بخشی از متن:
در ازدواجهای رضامند و موفق زوجین پیامهای روشنی را برای هم ارسال می‌كنند. به همدیگر اعتماد دارند و تفاوتهای همدیگر را به راحتی می‌پذیرند كه این ویژگی موجب خلاقیت آنان می‌گردد تا برای توسعه و برنامه ریزی هویت خودشان تلاش كنند. این قبیل از همسران آزادند كه از همدیگر و از سایر افراد و چیزها نیز لذت ببرند و در عین حال كه به هم علاقمند و وابسته هستند استقلال فردی خود را جهت غنی سازی زندگی مشترك خود بكار می‌گیرند.
كاسلو و دیگران (1994) به بررسی عوامل متمایز كننده ازدواج‌های موفق و ناموفق بر روی 95 زوج سوئدی كه مدت 20 سال از ازدواج رسمی و غیر رسمی آنها گذشته بود پرداختند در این تحقیق مردان رضامندی بیشتری از زنان را نشان دادند و زن و شوهری كه حس تعلق و وابستگی شدید بهم داشتند میزان رضامندی بالاتری را از خود نشان دادند. اختلافات بین زندگیهای زناشویی موفق و ناموفق در پاسخ‌های افراد به سؤالات مربوط به سرگرمی‌ها، اوقات فراغت، جنسیت، فلسفه زندگی و شمار نزاع‌های خانوادگی مشخص گردید. میزان رضامندی زناشویی زنان بستگی به میزان رضامندی مردان داشت.
در تحقیقی كه تاكر و میكائیل (1991) به منظور بررسی عوامل كه در رضامندی زناشویی تأثیر دارند از 64 دانشجوی مرد روان شناسی مقطع لیسانس و 64 دانشجوی روانشناسی زن همان مقطع خواستند تا 8 زندگی زناشویی فرضی را ارزیابی كنند. عوامل مورد ارزیابی عبارتند بودند از: 1- جذابیت ظاهری زن و مرد 2- سن ازدواج 3- هوش 4- زندگی مشترك (رابطه جنسی).
نتایج نشان دادند كه جاذبه ظاهری، هوش و افراد مسنتر وضعیت مساعدتری از رضامندی خودشان نشان می‌دهند.
تحقیقی كاركوف و رابرتس در زمینة بررسی عواملی چون صرفنظر كردن (with drawal) خصومت و رنجیدگی در بین زوجین راضی و ناراضی انجام دادند.
بدین منظور 11 زوج راضی و 11 زوج ناراضی گروه نمونه را تشكیل می‌دادند كه نتایج نشان می‌دادند كه روابط موقتی منحصر بفردی در گروه ازدواج رضایتبخش وجود دارد. در این ازدواجها نارضایتی شوهر، نارضایتی زن را فراهم می‌كند و صرفنظر كردن زن، صرفنظر كردن شوهر را پیش‌بینی می‌كند. ولی در ازدواجهای نارضامند صرفنظر كردن شوهر خصومت زن را به دنبال دارد. مقیاس صرفنظر كردن شوهران در بین سایر مقیاسها از میزان واریانس بیشتری برای پیش‌بینی رضامندی زناشویی برخوردار است. (رابرتس 1990)
تحقیقی كه توسط رینولدز – والاس (1995) در این زمینه بر روی 135 زوج مسن شركت كرده در این آزمون صورت گرفت نشان داد كه عدالت، مساوات و قوه درك پاداش بطور معنی‌داری بر رضامندی زناشویی مؤثر می‌باشد و قوه درك پاداش بیشترین تأثیر را در این سه متغیر وابسته نشان داد. بطور كلی افراد مسن ازدواج كرده (متأهلان مسنتر) از زناشویی خود راضی بودند.