تحقیق اضطراب خود را دور بریزیم

مقدمه :
هر فردی در زندگی خود فشار روانی را تجربه كرده است، از مهندس عمران گرفته تا یك دانشجوی زبان یا مدیر بلند پرواز یك شركت تجاری یا یك مادرعامی. انسان در سراسر تاریخ ؛ فشار روانی را تجربه كرده است، در حقیقت فشار روانی بخش جدایی ناپذیر زندگی آدمی است كه در خلال قرن ها در آینه هنر و ادبیات به تصویر كشیده شده است.
گسترش فشار روانی در جامعه به شیوه های گوناگون در گفتار ما جلوه گر می شود، شما ممكن است بگویید احساس كوفتگی، فرسودگی، فشار، تنش، وحشت زدگی، سستی و نگرانی می كنند، این عبارتها همگی حكایت از آن دارند كه فشار روانی و اضطراب در زندگی همه ما وجود دارد.
فشار روانی اغلب بخشی از زندگی روزانه است انسان می تواند به خوبی با آن كنار بیاید. بسیاری از افراد با مشكلاتی مانند اضطراب، هراس، دلهره های توانكاه، عدم اعتماد به نفس، مشكلات زناشویی، اختلاف خانوادگی، مشكلات تحصیلی و برنامه ریزی و... دسته پنجه نرم می كنند. در صورت تداوم و شدت گرفتن این فشارهای روانی ممكن است افراد نیاز به كمك حرفه ای داشته باشند. غالبایك پزشك عمومی از عهده اینكاربر میاید.

اضطراب چیست
ذهن و روان ما انسانها همواره گوش به زنگ علائم خطر است كه پیرامون ما وجود دارند بعد از وقوع رخدادهای نا خوشایند یا آسیب زننده به ما آگهی می دهند.
اضطراب عبارتست از ترس از یك عامل ناشناخته و نامعلوم كه موجب پریشانی فكر و گاه بروز علایم احساس خطر از جمله تپش قلب و رنگ پریدگی نیز می شود. بنابراین در فرآیند اضطراب بر خلاف ترس طبیعی و واقعی یك عامل حقیقی ترس آور یا خطر ناك یا آسیب زننده وجود ندارد بلكه فقط به طور خودكار ذهن آدمی دچار احساس خطر می شود. حالت اضطراب غالبا در هنگام شب تشدید می شود و فرد را از خوابیدن باز می دارد و شاید بدین علت كه در شب به علت تاریكی خود بخود ذهن انسان حساس تر و حواس او تیز تر می شوند و لذا مغز آمادگی بیشتری برای تولید فرآیند احساس خطر پیدا می كند.
نگرانی را می توان یك حالت مزمن و منتشر به شمار آورد كه پیش درآمد اضطراب است. هر گاه ذهن ما در اثر تنشهای روانی و استرسهای عصبی و حوادث نا خوشایند و ناگواری كه در زندگی مكررا برایمان رخ می دهد از روال عادی خارج شودو حساسیت بیش از حد به رخدادهای آتی و احتمالی پیدا نماید، دچار اضطراب می شویم و كم كم به حالتی می رسیم كه فكرمان فقط بر اتفاقات ناگوار یا بیماریهای لا علاج و كشنده گواهی می دهد و آرامش و امنیت در این میان گم و فراموش می شود. هرچه بیشتر نگران می شویم بیشتر احساسهای خطر و هراس به سراغمان می آید و در نتیجه بیشتر در جهت افكار مضطربانه می اندیشیم. در گفته های بزرگان می بینیم كه نگرانی به ندرت به آدمی كمك كرده است، حتی در همان موارد اندك نیز كه ترس ما بی مورد نبوده نگرانی پیشاپیش مدد چندانی نتوانسته بكند.