تحقیق پیرامون سلطنت شاه عباس

شاه عباس در تاریخ اول رمضان سال 978 (1570 میلادی) در هرات متولد شد . وی هنگامیكه درقزوین به جای پدر بر تخت سلطنت نشست بیش از هیجده سال نداشت.
پس از انكه شاه عباس در قزوین به سلطنت رسید عبدالله خان دوم (1006-991) پادشاه ازبكان از فرصت استفاده كرد و به هرات حمله برد و بعد از شش ماه حاكم قزلباش آن شهر را كشت و بر آنجا مسلط گردید. شاه عباس كه تصمیم به جنگ با عثمانی را داشت بناچار برادرزاده خود را نزد سلطان عثمانی فرستاد و در سال 1590 میلادی طی قرارداد خفت باری با عثمانی صلح كرد. بر طبق این قرارداد تبریز، شیروان، گرجستان و لرستان به عثمانی تعلق گرفت. شاه عباس آنگاه برای دفع عبدالمؤمن خان پسر عبدالله خان كه شهر مشهد رامحاصره كرده بودرهسپار خراسان گردید اما در تهران بیمار و بستری گردید.
عبدالمؤمن خان قبل از آنكه شاه عباس بهبود یابد ،‌مشهد را فتح نمود. به دستور او جمع بسیاری از مردم مشهد كشته شدند و بسیاری از اشیاء نفیس موزه آستان قدس به غارت رفت. وی سپس بر نیشابور و دامغان تسلط یافت و از سوی خود حاكمی را در هر دو شهر نشاند. وی پس از آنكه شنید شاه عباس قصد حركت به سوی خراسان را دارد مشهد را ترك گفت.
شاه عباس چون بهبود یافت شورشهای گیلان،‌گرگان و یزد را خاموش ساخت وآنگاه در اصفهان و قراباغ به استراحت پرداخت. در این مدت هجوم اقوام ازبك ادامه داشت اما شاه عباس به خوشگذرانی مشغول بود و چون سلطنت خود را در خطر نمی‌دید برایش مهم نبود كه ازبكان مردم شهرهای فتح شده را مورد آزار قرار می دهند (!!)
سرانجام مردم خراسان و هرات نمایندگانی نزد شاه عباس فرستادند و به او گفتند كه مردم آن مناطق از حملات مداوم ازبكان بستوه آمده‌اند. در اواخر سال 1005 هجری سرانجام شاه عباس عازم مشهد شد. وی در محرم سال 1006 هجری هرات را محاصره كرد و شش روز بعد توانست آن را فتح كند و خواهرزاده عبدالله خان را شكست سختی بدهد . از آن پس حملات ازبكان برای مدتی نسبتاً طولانی متوقف شد زیرا كه عبدالله خان در گذشت و پسرش عبدالمؤمن خان شش ماه پس از پدر به دست امیران ازبك به قتل رسید.

فتح لارو بحرین
شاه عباس در سال 1003 حكومت فارس را به الله وردی خان زرگرباشی سپرد. در این زمان ولایت لار مطیع یكدسته از خوانین محلی بود كه ادعا داشتند از نوادگان گرگین پهلوان مشهور شاهنامه هستند.
از سوی دیگر ولایات میناب و گمبرون یا جرون (محل قدیم بندرعباس كنونی) اسماً تحت فرمان امیران هرمز اما رسماً مطیع حكمران هند پرتغال بودند. بحرین نیز طبق قرارداد ایران و پرتغال به ایران تعلق داشت.